รู้ว่าต้องเจ็บ...แต่ก็ยังทนรัก

เคยไหม...รู้ทั้งรู้ว่าหากคุณเลี้ยวไปทางซ้ายหรือขวา จะต้องพบเจอกับความเจ็บปวด เสียใจ เศร้าสร้อย ทรมาน อ้างว้าง ฯลฯ แต่คุณก็ยังเลือกที่จะก้าวเดินไปเผชิญกับความรู้สึกนั้น ๆ
ซึ่งจะด้วยเหตุผลของความห่างไกลเพราะเขาต้องไปเรียนต่อ...คุณเป็นตัวคั่นเวลาระหว่างที่เขารอคนรักกลับมาคืนดีด้วย...เขากำลังจะไปเป็นของคนอื่น...หรืออะไรก็ตามแต่ ทั้งหมดนี้มันเรียกว่า "ความรักที่จำกัดช่วงเวลา" ประมาณว่าในช่วงระยะเวลาหนึ่งที่เขาเข้ามาทำให้เรารู้สึกดี มีความสุข หลงรัก แต่สุดท้ายก็จากไป ทิ้งไว้แต่เพียงภาพของความทรงจำสีจางเท่านั้น
อาจเพราะคำว่า "รัก" คอยกำหนดทิศทางให้หัวใจล่องลอยไปตามความรู้สึก จนบางครั้งก็ไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัว ไม่สนใจความเจ็บปวดของใคร ๆ หรือแม้กระทั่งของตัวเอง โดยคิดเพียงแต่ว่า "สุขให้พอ" อย่างน้อยทั้งคุณและเขาก็เคยมีความสุขร่วมกัน ในช่วงระยะเวลาหนึ่งของชีวิต จึงทำให้คุณไม่ลังเลที่จะก้าวไปสู่วังวนแห่งความเสียใจ
จริงอยู่ว่าใคร ๆ ก็อยากทำทุกวันให้มีความสุขที่สุด ตามแบบฉบับของตัวเอง แต่อย่าหลงลืมว่าหากเวลาที่จำกัดมาถึง คุณจะสามารถแบกรับความรู้สึกเสียใจที่ถาโถมเข้ามาทั้งหมดได้ไหม? คุณจะทนยอมรับกับสภาพที่จะต้องพบเจอได้มากน้อยแค่ไหน?
ลองหยุดคิดสักนิด! แล้วถามใจตัวเองให้ดี ๆ หากหัวใจตอบว่า "ยังไหวอยู่" ก็ขอให้คุณเก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ไว้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ทำมันอย่างเต็มที่แล้ว แต่ถ้าใจตอบว่า "ไม่ไหวแน่นอน" ก็ควรให้ค่อย ๆ ก้าวออกมาทีละน้อย แล้วปล่อยให้เวลาเยียวยาหัวใจ สุดท้ายความรู้สึกเจ็บปวดจะค่อย ๆ เบาบางลง และพร้อมจะยิ้มรับกับรักครั้งใหม่ที่สดใสกว่าเดิม
ที่สำคัญ "ความรัก" คือการเดิมพันด้วย "ความรู้สึก" ซึ่งไม่ว่าคุณจะเจ็บปวดเจียนตายหรือสุขล้นใจ แต่ขอให้คิดซะว่า...อย่างน้อยครั้งหนึ่งคุณก็เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่รักมากที่สุด (จริงไหม)